Włochy opuściliśmy dość niespodziewanie.
Okazało się, że na najbliższe dwa dni zapowiadają deszcze, co oznaczało dla nas prawdopodobieństwo utknięcia na drogim kempingu (kwater w sensownych cenach w okolicach granicy włosko – francuskiej nie było).
Najlepszym pomysłem wydało nam się dotarcie do Francji, do miejsca, gdzie i tak mieliśmy spędzić dwa dni ze względu na pobliskie bigi. Tylko, że od tego miejsca dzieliło nas 120 km i przełęcze. Okazało się jednak, że są pociągi 🙂
Przejechawszy zatem rowerami riwierę liguryjską, do Sanremo, gdzie zdobyliśmy dwa niewysokie bigi, które okazały się wybawieniem od koszmarnego ruchu nadmorskiej drogi, wsiedliśmy pociąg i dotarliśmy aż pod Monako.
Monako
Monako, czyli europejskie Las Vegas. Okazało się czyściutkim państewkiem, z ulicami wijącymi się po górskich stokach, pełnym zdobionych hoteli, kasyn i kamienic. Dużo przepychu, wszystko piękne, wymuskane, wygładzone. Na spacer z pieskami (kundelków nie uświadczysz) ludzie wychodzili pięknie ubrani (garnitur, błyszczące buty, marynarka, apaszka). Na ulicach drogie samochody. Galerie handlowe pozamykane w ładnych budynkach, o tym, że są tam sklepy świadczyły tylko napisy. Pozłacane 😉
Dla M. Monako było trochę zbyt „ęą”, ale mnie się bardzo podobało, chociaż przyznam, że miejsce jest snobistyczne i wcale się z tym nie kryje.
Jakby tego było mało, trafiliśmy na wyścigi Grand Prix 😀 samochody wyły i warczały z toru wyścigowego, a część miasta zamknięto. I chociaż nie jesteśmy jakimiś fanami tego typu widowisk, to udało nam się jednak popatrzeć trochę z góry na zawody 😉
Lazurowe Wybrzeże i Nicea
Z Monako ruszyliśmy w stronę Nicei Lazurowym Wybrzeżem, które zdecydowanie nas zachwyciło. Chociaż widoczność była przeciętna to i tak widoki sprawiały, że co chwilę się zatrzymywaliśmy. Przepięknie. Sama Nicea zresztą też okazała się bardzo przyjemnym miastem, z secesyjną, dobrze utrzymaną zabudową i dużą, ładną plażą. Fajne miejsce!
Dziki fart 😉
Po Nicei mieliśmy się przemieścić jeszcze kilkadziesiąt kilometrów pod góry, gdzie M. sobie miał pobigać. Zrobiliśmy zakupy w Intermarche, w którym nie wiedzieliśmy na co patrzeć, tyle było różnych pyszności 😀 i ruszyliśmy w ostatnią prostą do kempingu.
Po drodze minęliśmy hotelik w stylu amerykańskim, długi budynek parterowy w którym, jeden obok drugiego, mieszczą się pokoiki. Okazało się, że doba kosztowałaby nas 35 euro (czyli dość tanio), ale postanowiliśmy pojechać na kemping i zrobić rozeznanie cenowe.
Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że kemping jest zamknięty na głucho. Na stronie żadnych informacji na ten temat, na bramie też… a jednak zamknięty.
Wróciliśmy więc do hotelu, nie dowierzając własnemu szczęściu, że mamy, gdzie spać. Gdyby nie hotelik, nie wiem co byśmy zrobili. Okolica to totalna wioska, prawie nic tu nie ma, nie mówiąc już o jakichś kwaterach, ale jednak nie aż takie bezludzie, żeby spać na dziko, zresztą… trzy noce…? A w około strome góry. A dodać trzeba, że przyjechaliśmy dość późno (koło 20), więc hotel dosłownie uratował nam tyłki 😛
Grasse – światowa stolica perfum
W hoteliku przesiedzieliśmy trzy dni. Przede wszystkim dlatego, że M. miał w okolicy dwa bigi ale też dlatego, że pogoda się popsuła. Padał deszcz, szalały burze.
Dopiero po tym czasie udaliśmy się do Grasse, w którym też skończyliśmy w hotelu, z pięknym widokiem. Grasse okazało się wyjątkowo drogie pod względem noclegowym.
Myśląc o stolicy perfum jakie macie skojarzenia? Bo ja nastawiałam się na miasteczko pełne kwiatów, pachnące i kolorowe. A do tego urocze, średniowieczne z wąskimi uliczkami. Ewentualnie mroczne i tajemnicze, jeśli przypomnimy sobie powieść „Pachnidło” Patricka Suskinda. Czy Grasse spełniło moje oczekiwania? Nie do końca.
Po pierwsze miasteczko jest wspaniale położone, na zboczu gór, ma fajną główną ulicę wiodącą wzdłuż drzew palmowych i malutkie, kamienne stare miasto.
Niestety w samym mieście nie pachnie niczym szczególnym, nie jest też kolorowo czy kwiatowo, a samo miasteczko nie jest jakieś nadzwyczajne. Jest wiele innych, dużo ładniejszych i klimatycznych miejsc. Znajdziemy tu rzeczywiście wąskie uliczki zakończone schodami wiodącymi jakby na kolejne poziomy starego miasta. Ale jest ono bardzo małe i łatwo wyjść poza stricte turystyczny obręb. A tam napotkamy szwendające się dzieciaki i młodzież oraz dorosłych lustrujących przechadzające się turystki.
Przyznam, że niezbyt było przyjemnie znajdywać się w takich miejscach, szybko starałam się je opuszczać.
Natomiast niewątpliwą zaletą Grasse jest wiele perfumerii i muzeów związanych z przemysłem perfumiarskim.
Zajrzałam do kilku takich perfumerii, gdzie od zapachów łatwo dostać zawrotów głowy 😉 Oraz udało nam się odwiedzić fabrykę perfum Fragonarda. Wąchaliśmy ich perfumy, ciekawe połączenia zapachowe i czyste zapachy (np. cedr, sandał, konwalię, mimozę, werbenę, kwiat pomarańczy, paczulę, lawendę). Wszystko było dobrze opisane, dzięki temu wiemy, jakie zapachy nam najbardziej się podobają. A to nie jest takie oczywiste, wiedzieć, że perfumy liliowe to tak, ale paczula już nie 😉
Obejrzeliśmy też kadzie, alembiki i inne pojemniki w których wytwarza się zapachowe olejki i perfumy, historyczny sprzęt do tegoż oraz flakoniki perfum sprzed wielu lat. Niektóre wciąż jeszcze z zawartością! 🙂 Niestety, chyba spóźniliśmy się na pokaz wytwarzania perfum, który rzekomo można obejrzeć w muzeum.
Kalanki i Marsylia
Marsylia była naszym ostatnim przystankiem na południu Francji. W drodze do miasta mieliśmy obejrzeć Calanques czyli Kalanki. Klify można oglądać spacerując po parku narodowym albo z morza, decydując się na rejs łódką.
Jako, że górskie spacery w trakcie podróży rowerowej są zawsze skomplikowane (co zrobić z rowerami i bagażem? Czy zostać w ciuchach rowerowych, które nie nadają się do spacerów (zwłaszcza spodnie) czy może jechać i się zapchać w nieprzejezdny teren?) a M. Kalanki już widział, , zbadał, a nawet trochę przewspinał, więc zdecydowaliśmy, że ja sobie popłynę w rejs a M. na mnie zaczeka.
Oglądanie 3 calanques kosztowało nas 16 euro i trwało 45 minut. Do wyboru jest kilka tras rejsowych, my akurat przyjechaliśmy tak, że najkrótsza była za 5 minut.
Przyznam, że tego typu formacje już widziałam i nie zrobiły na mnie jakiegoś olbrzymiego wrażenia ale i tak są zdecydowanie warte zobaczenia. Tak naprawdę nie wiem, czy któraś z kalanek była lepsza od innej. Dostaje się mapkę, gdzie są one oznaczone, ale łódka płynie cały czas wzdłuż imponujących klifów, wpływając do małych portów, żeby turyści mogli podziwiać zatoczki.
Po Kalankach ruszyliśmy do mieszkania, które wynajęliśmy przez Airbnb i powiem szczerze, uważam, że wynajmowanie pokoju w czyimś domu to małe nieporozumienie. Tym razem nie dość, że właściciel okazał się niepoważnym bucem, który w ogłoszeniu napisał, że można się zameldować w mieszkaniu od 11 rano a w mailu, że najwcześniej mamy być o 15, po czym i tak się spóźnił około godziny, podał też informację, że mówi po angielsku, ale jedyne co potrafił to „okay”, to na dodatek okolica była bardzo mocno wątpliwa.
Do domu wpuściła nas jego żona – piętro 5, winda nie działała, więc M. targał bagaże na górę, na kilka razy, a ja stałam pod blokiem, pilnując dobytku i będąc zagadywaną przez dzieciaki. Uliczką zaś przejeżdżały auta pełne czarnoskórej młodzieży, jak na filmach sensacyjnych. Poziom stresu mocno mi skoczył 😉
A gdy przyszedł jej mąż, to urządził scenę, że rowery nie mogą zostać w przedpokoju. Okej, może przedpokój był mały, ale ustawiliśmy je tak, że nie przeszkadzały. Długo się nie mógł z tym pogodzić, chyba dla samej zasady, ale kiedy powiedzieliśmy, że albo rowery zostają, albo my się wynosimy, to wreszcie dał spokój. Nie mogliśmy się zgodzić na wystawienie ich na klatkę schodową ze względu na niezbyt bezpieczną okolicę.
Samo mieszkanie okazało się całkiem okej, z tym iż korzystanie z łazienki i kuchni (poza tym, że dzielonymi z właścicielami) wiązało się z przechodzeniem przez salon w którym przesiadywali gospodarze. Na szczęście po południu sobie gdzieś poszli i do późnego wieczora nie wrócili. Zapewne dlatego, że wypadło nam tu być w sobotę 😉
Co zaś się tyczy Marsylii, to jest to wyjątkowo wielokulturowe miasto, trochę zapuszczone i nie dające poczucia bezpieczeństwa. Okolice turystyczne są w porządku, ale lepiej nie zbaczać zbytnio ze szlaków. M. Marsylia bardzo nieprzypadła do gustu a we mnie nie wzbudziła żadnych emocji.
Francuckie kempingi
We Francji spaliśmy trochę pod dachem, ze względu na pogodę a trochę na kempingach. I tak jak nie mam jakichś złych wspomnień z naszej poprzedniej wyprawy po Francji, tak tym razem nie wyglądało to najlepiej.
Przede wszystkim w kwestii wifi popularna jest konieczność zapłaty za dostęp do Internetu. No i to jeszcze by tak nie bolało, gdyby nie fakt, że to dostęp na godzinę, albo kilka godzin i kosztuje na przykład 5 euro.
Poza tym sam standard kempingów jest co najwyżej poprawny.
Inną sprawą jest to, jak nas potraktowano pewnego dnia, którego odwiedziliśmy trzy kempingi i na każdym stało się coś nieprzyjemnego. Pierwszy z nich nie miał przyzwoitych miejsc pod namioty, tylko bungalowy. Dostaliśmy więc do rozbicia się jakiś zabłocony, podeszły wodą skrawek ziemi, przy drodze, gdzie wszyscy przejeżdżali samochodami (ciekawe jak szybko ktoś wjechałby w kałużę i nas ochlapał) i pod czyimiś oknami. Sanitariaty były brudne, że aż bolało patrzeć. W dodatku kibelek był tylko jeden i jeden był prysznic. Na szczęście w pobliżu miały być jeszcze dwa kempingi, więc szybko odjechaliśmy stamtąd, wzbudzając oburzenie właścicieli.
Drugi kemping, chociaż kierowały do niego nowe znaki, okazał się zamknięty. I nie byłoby w tym nic takiego, gdyby nie to, że luzem biegał duży pies, owczarek. Zaczął nas obskakiwać i obszczekiwać. Był dosyć agresywny a właścicielka nie raczyła go zabrać, ani nawet przywołać do siebie. Musieliśmy go odpędzać rowerami, do momentu aż przyszedł po niego jakiś facet.
Zaś na trzecim kempingu, na którym musieliśmy już zostać, ignorowano nas na recepcji przez kilka minut. Właściciele byli czymś bardzo zajęci, co wymagało krzyczenia do siebie, chociaż znajdowali się tuż obok siebie i kompletnie nie przejmowali się, że klienci stoją i czekają, żeby im zapłacić… a miejsce jakie dostaliśmy było tuż obok jakiegoś remontu, na którym prace wznowiły się jak tylko rozbiliśmy namiot. Na szczęście skończył się mniej więcej wtedy, gdy skończyliśmy brać prysznice.
Rano zaś pani z recepcji nie raczyła otworzyć nam szlabanu blokującego wjazd i wyjazd (przejście dla pieszych było wyjątkowo wąskie, z objuczonym rowerem nie dało rady się przecisnąć), bo… gadała przez telefon. Nikt nie wymagał od niej podejścia i zatańczenia, tylko wciśnięcia guzika zdalnie, z recepcji w której była. Przerosło ją jednak to zadanie i ostatecznie musieliśmy ręcznie unieść szlaban na tyle ile się dało i przejść pod nim.
A Francuzi mówią oczywiście tylko po francusku i często są dość niemili, pani w okienku na dworcu kolejowym czy na recepcji kempingu. W odpowiedzi na zadane pytania usłyszeliśmy na przykład „nie pozwalają!” (na przewóz rowerów) nie! (czy mówi po angielsku). Żadnego przepraszam, przykro mi, niestety. Większość osób jest tu raczej sympatyczna i przyjazna, nawet zagadują w tym swoim dziwnym języku 😛 ale jakoś pewna konsternacja poznawcza pozostaje. No i nadal nie umieją jeść widelcem 😛
Ale, a propos, to jedno trzeba im przyznać – jedzenie mają najlepsze na świecie! 🙂
Pociąg pod belgijską granicę
Nasz miesięczny, niespodziewany, powrót do Polski wiązał się między innymi z tym, że chcąc trzymać się planu bycia w Norwegii latem, musieliśmy jakoś nadrobić czas w terenie. Dlatego zdecydowaliśmy się na pociąg, który przewiezie nas z południa Francji na północ kraju, pod granicę belgijską. Pociąg jedzie tylko 5 godzin (i ma chyba z kilometr długości)! Rowery zabiera złożone, w cenie zaś po dwie sztuki bagażu – musieliśmy więc dokupić więcej.
Okazało się, że mimo obiecanej przestrzeni bagażowej na 2 metry, nie było jej. Jeden rower bez koła zmiescił się w dużej półce zaś drugi musiał stać obok niej. Owinięte w worki foliowe, chyba dla niepoznaki 😀
Pociąg jest linii (przewoźnika?) OuiGo i jeśli będziecie chcieli z niego korzystać, to musicie wiedzieć, że OuiGo nie respektuje innych kart do płatności internetowej niż… oczywiście francuska. Szczęśliwie kolega Serwecz nas poratował (dziękujemy!) bo inaczej to nie wiem, co byśmy zrobili. OuiGo chyba działa tylko mobilnie.
A teraz oby północ nas miło rozczarowała! 😉
Natalia i M.
amici de bici, rowerowa wyprawa po Europie 
hej, fajnie Was zobaczyć nawet na zdjęciu 🙂 cały czas trzymam kciuki 🙂
PolubieniePolubienie
Cudowna podróż! 😀
PolubieniePolubienie