Czy Albania da się lubić?

W związku z tym, że w Grecji planujemy być więcej niż jeden tydzień, to postanowiłam przybliżyć Wam jeszcze trochę Albanię. Bo to chyba „najdzikszy” z krajów na naszej trasie (może poza Kosowem?) i najbardziej obrośnięty w stereotypy.

Bunkrów Ci w Albanii dostatek 😉

Dni w podróży albańskimi szosami mijały nam bez żadnych ekscesów czy innych dziwnych zdarzeń. Pogoda się uspokoiła i była wreszcie taka, jak miała być, czyli umiarkowane upały (tak do 30 stopni) i cień w którym było dość chłodno (a nie gorąco, zamiast upalnie, jak to zwykle w sezonie letnim na południu Europy), bezchmurne słońce, woda w morzu ciepła (nie to żebyśmy się jakoś namiętnie kąpali, ale stopki zamoczyć zawsze chętnie).

Zamoczone stopki na albańskim wybrzeżu

Jakość asfaltu głównych dróg była znakomita a ruch samochodowy umiarkowany albo nawet nieduży. Kierowcy jeżdżą nie gorzej niż w pozostałych częściach Bałkanów. Co prawda trochę nas drażni ta ich wschodnia maniera trąbienia na nas w geście pozdrowień, ale też już przywykliśmy. Aczkolwiek to wcale nie jest takie miłe, a często nieźle potrafi przestraszyć, albo człowiek się naprawdę zastanawia czy ma uciekać na pobocze, czy co innego ze sobą zrobić.

Kwatery okazały się bardzo tanie (kempingów i tak nie było), mniej więcej w cenie maksymalnie do 20 euro, ich  standard niczym w zasadzie nie odbiegał od europejskiego, więc miło było w nich spędzać wieczory.

Jednak były pewne zdarzenia, które nie pozwalały nam zapomnieć, gdzie jesteśmy 😉 Zacznijmy od śmieci. Jest tu zapewne lepiej niż kilka lat temu, kiedy to relacje z tego kraju przepełniały obrazy stosów śmieci walających się w każdym miejscu i wysypujących się z kubłów. Rzeczywiście, śmieci jest dużo. Rozwłóczone przy drodze, wyrzucone na stertę gdzie popadnie. Na przykład na własnym pastwisku czy w ogrodzie.  Ale nie jest tego więcej niż w innych krajach bałkańskich (nie licząc zdechłego osła bez nogi, który leżał przy drodze – sic!), za to jest mniej rozjechanych psów i kotów. To zupełnie inna mentalność, brak świadomości. Przyznam, że mnie to bardzo męczy, ale nie jest tak, że w Albanii jest najgorzej. Natomiast w nadmorskich kurortach śmieci jest w ogóle niewiele, miasta są raczej zadbane i czyste.

Albańskie miasto

Zwierzęta. Na całych Bałkanach są stada wędrujących bez opieki psów i kotów. Czasem to rzeczywiście stada, a czasem pojedyncze sztuki. Nie wiadomo co gorsze, czy zabiedzone czy rozwścieczone i szczekające za rowerem… w każdym razie w Albanii pojawiają się jeszcze osiołki, które pasą się przy szosie. Czasami ciągną wozy, a czasami są ujeżdżane. Obok koni czy mercedesów osły to podstawowy środek transportu. Bardzo egzotyczny widok 😉 częsty zwłaszcza na wsiach i w małych miasteczkach.

Osiodłany osiołek

Są też oczywiście krówki, kózki i stada owiec, które beztrosko sobie spacerują po ulicach, albo wyłażą prosto pod koła 😉

Kwatery. Spaliśmy zarówno w hotelach jak i mieszkaniach. Ceny były niskie a standard wszędzie dobry. Gdyby nie liczyć pewnych niedogodności. W jednym z hoteli nie było ciepłej wody, nawet po naszej interwencji doczekaliśmy się ledwo letniej. Nikt nie chciał nam w to uwierzyć ani przyjść do nas i sprawdzić, co rzeczywiście leci z kranu. Przez nasze skargi straciliśmy w oczach właściciela, który początkowo był nami i naszą podróżą zachwycony 😛  W drugim hotelu mieliśmy ciągłe problemy z wifi… a w domu, w którym zatrzymaliśmy się na trzy dni (z powodu mojego przeziębienia) braki wody. Woda była tylko rano i wieczorem… (w sumie to i tak nieźle! :p). Poza tym było strasznie głośno i ze wszystkich  stron dochodziły różnego rodzaju dźwięki. Życie całego budynku, budowa nowych wieżowców, dzieci płaczące, rzucające pieniążkami w domu nad nami (o kafelkową podłogę), uliczni grajkowie, niespełnieni piosenkarze, telepiące się na wietrze popsute żaluzje (nasze), szurające krzesła nad nami, wiercenie i tłuczenie, no wszystko.

Widoki. Bardzo nas Albania zaskoczyła. Spodziewaliśmy się jakiejś pustyni na końcu świata z  górami dookoła i stepami porośniętymi zżółkniętą trawą a dostaliśmy… góry i stepy porośnięte zżółkniętą trawą 😀 ale też całkiem nieźle prosperujące miasteczka i przepiękne widoki na wybrzeżu. Wcale nie dziwne, że Albania stała się modna. Krajobrazy  są piękne, pogoda wspaniała, ludzie bardzo sympatyczni a ceny zbliżone do polskich. Jeśli chodzi o krajobrazy, nawet te nadmorskie, to więcej jest tu drzew liściastych niż palm. Kurorty są dość mocno wybetonowane, a skaliste wybrzeża zabudowane blokami, które jednak mają pewien urok, a nie są takie monotonne jak w Polsce.

Jedzenie. W Albanii sprzedają najpyszniejszy chleb na świecie 😉 jak tu będziecie, to bierzcie tylko taki kwadratowy. Ma chrupiącą skórkę i pyszne, miękkie, chociaż nie „gumowate” wnętrze. A najlepsze jest to, że piekarnie otwarte są przeważnie od bladego świtu do godziny 22 i cały czas dostaniecie tu świeże pieczywo. Warzywa i owoce kupicie najlepsze tylko na straganach, w sklepach często nie ma ich wcale albo są marnej jakości. Jest też pewien specyfik który nam bardzo przypadł do gustu, nazywa się fergese me gjize to coś w rodzaju pasty z białego sera z pomidorami, papryką, oliwkami i zalane oliwą. To jedno z narodowych dań, jest ich kilka rodzajów. Podobno można w niej zapiekać mięso, sądzę, że nadaje się też do maczania mięsa, ale sama w sobie jest tak pyszna, że smarowaliśmy nią po prostu chleb i zagryzaliśmy włoską mortadelą z pistacjami albo albańskim serem (wszystkie słone jak sto diabłów :P). Pycha! 🙂

W Albanii więc miło spędziliśmy czas, chociaż przeziębiliśmy się (jakim cudem w czasie upałów…?) i przez kilka dni mieliśmy mały szpital na kółkach (dosłownie!). Ale powoli dochodzimy do siebie 😉

Saranda, Albania

Po Albanii zaś przyszła pora na Grecję 🙂

Natalia i Mikołaj